Profilaktyka czy rehabilitacja

Profilaktyka czy rehabilitacja

11 maja, 2018 1 przez Redaktor

Rola rehabilitacji ruchowej w leczeniu i profilaktyce stale wzrasta w starzejącym się społeczeństwie, prowadzącym siedzący tryb życia.

Coraz większym problemem są choroby układu ruchu, które rozwijają się już nie tylko u pacjentów w podeszłym wieku. Często się garbimy, przyjmujemy długo pozycję siedzącą – przy biurku lub w samochodzie, nie potrafimy prawidłowo podnosić i przenosić ciężarów (pochylanie się przy prostych kolanach). Są to jedynie nieliczne z nawyków, które w dłuższej perspektywie mogą doprowadzić do utrwalenia nieprawidłowej postawy ciała, albo do bolesnych stanów zapalnych i zwyrodnieniowych (np. łokcia tenisisty, przepukliny krążka międzykręgowego). W takich przypadkach po wymaganym leczeniu operacyjnym, albo w ramach leczenia zachowawczego wykorzystuje się fizjoterapię – połączenie kinezyterapii i fizykoterapii. Jakże bardziej korzystne dla pacjenta – i dla służby zdrowia – byłoby zapobieganie takim chorobom, niż ich leczenie. Rola profilaktyki chorób zwyrodnieniowych i innych związanych z układem ruchu jest wciąż słabo podkreślana. Kinezyterapia jako metoda zapobiegania chorobom wciąż jest w Polsce w powijakach.

Rehabilitacja ruchowa zwana także kinezyterapią oraz treningiem leczniczym pobudza przemiany w układzie kostno-stawowym i mięśniowym oraz przemiany metaboliczne optymalnie wykorzystując ruch. Rehabilitacja ruchowa jest zwykle częścią fizjoterapii – łączy leczenie za pomocą rozmaitych form ruchu z fizykoterapią oraz leczniczym masażem.

Rehabilitacja ruchowa wykorzystuje dwie istotne cechy układu nerwowego – jedną z nich jest plastyczność, drugą regeneracja. Obie właściwości są ze sobą powiązane w ten sposób, że zdolność do regeneracji (reaktywność) polega na odpowiednim reagowaniu na pobudzenie receptorów, zaś plastyczność polega na zdolności do zmian reaktywności oraz mikrostruktur w obrębie neuronów w efekcie kolejnych pobudzeń receptorów. Efekty kinezyterapii nie są uzależnione wyłącznie od systematyki i prawidłowości wykonywania ćwiczeń. Możliwość rehabilitacji jest w dużej mierze zależna od wieku, skłonności osobniczych, a także rewaskularyzacji i reinerwacji.

Podstawowym wyróżnikiem form kinezyterapii jest zakres oddziaływania ćwiczeń – na tej podstawie wyróżnia się kinezyterapię miejscową i uogólnioną. W ramach leczenia ruchem można wykorzystać nie tylko ćwiczenia bierne, czynne i czynno-bierne. Rehabilitant może uwzględnić w planie leczniczego treningu także ćwiczenia synergistyczne, w wodzie i ogólnokondycyjne. Mniej znane, ale również stosowane w ramach kinezyterapii, są metoda reedukcji nerwowo-mięśniowej oraz pionizacja i nauka chodzenia.

Terapeutyczne działanie kinezyterapii jest wykorzystywane główne w przypadku wszelkich form niepełnosprawności. Tytułem przykładu można wskazać na deformacje klatki piersiowej, skrzywienie kręgosłupa, albo zaburzenia proporcji długości kończyn. Rehabilitacja ma za zadanie pobudzić rozwój i zapobiec utracie tolerancji pacjenta wobec siebie. Brak ruchu może doprowadzić nawet do zaburzeń osobowości, a pierwszym krokiem do społecznego wycofania się i izolowania od innych jest obniżona samoocena odnosząca się do słabszych zdolności fizycznych.

Obecnie rehabilitacja medyczna nazywana jest fizjoterapią, bo wykorzystuje się w niej bodźce fizyczne, które wpływają na tkanki i narządy. Są to przede wszystkim odpowiednio dobrane ćwiczenia oraz czynniki fizyczne: ciepło, zimno, pole magnetyczne, fala dźwiękowa oraz oczywiście masaże i tzw. mobilizacje. Dzięki ich stosowaniu zmniejszamy szkodliwe dla organizmu stan zapalny, ograniczenia funkcji lub unieruchomienia. Ponadto możemy wpływać na procesy kompensacyjne, czyli powodować, że organizm potrafi zamienić lub wyrównywać sobie pewne ograniczenia wynikające z choroby. I tak np. brak wyprostu kolana powoduje odruchowe zgięcie stopy i chód na palcach z częściowym przeniesieniem ciężaru ciała na druga nogę.

Rehabilitacja w Toruniu: NAVITA Rehabilitacja Sp. z o.o., ul. Kosynierów Kościuszkowskich 13, 87 – 100 Toruń.

Fizjoterapię wykonuje się u osób, u których stwierdzono zaburzenia ruchowe upośledzające sprawność, np. przeciążenie stawu rzepkowo – udowego, naderwanie mięśni, funkcjonalne zaburzenia postawy. Ma ona na celu uniknięcie dalszych przeciążeń tkanek i ich zniszczenia, co mogłoby wiązać się np. z koniecznością zabiegu operacyjnego. W przypadku osób, u których zabieg jest nieodzowny rehabilitacja wpływa na szybki powrót do sprawności poprzez odbudowę funkcji zoperowanych tkanek.

Fizjoterapeuta w Pruszkowie: Centrum Medycyny i Rehabilitacji ARTKINEZIS, ul. Kwiatów Polnych 4, Pruszków (Pęcice 05-806), Mazowieckie Polska

Do najczęstszych wad postawy u dzieci zaliczamy:

-skoliozę

-plecy okrągłe

-plecy płaskie

-płaskostopie

-koślawość kolan i stóp

-nierówność kończyn dolnych

-zrotowana miednica

-wyboczenie tułowia

-zbyt mała lub duża lordoza

-nieprawidłowe napięcia mięśniowe (wzmożone napięcie jednej partii mięśni, osłabienie innej)

Wady postawy u dzieci mogą grozić poważnymi konsekwencjami w przyszłości, co może przeszkodzić w życiu zawodowym oraz spełnianiu swoich pasji i marzeń. Pacjenci z nieleczonymi wadami postawy częściej borykają się ze zmianami zwyrodnieniowymi i dolegliwościami bólowymi w wieku dorosłym. Lepiej zapobiegać niż leczyć już utrwalone deformacje.

Niepokojące pierwsze objawy:

-garbienie się

-wysunięte barki do przodu

-odstające i asymetrycznie ustawione łopatki

-nierówne wcięcia w talii

-skręcanie stóp i kolan do wewnątrz – ustawienie kolan w literkę X

-koślawienie stóp

Zdrowie w Polsce

Ochrona zdrowia w Polsce dziś jeszcze jest wyraźnie zdominowana przez placówki publiczne, lecz sektor prywatny systematycznie zwiększa swój udział w całym systemie. Jego obecną wartość szacuje się na 56 miliardów złotych, podczas gdy budżet Narodowego Funduszu Zdrowia to 105 miliardów PLN. Prywatne wydatki stanowią już zatem nieco więcej niż ⅓ wszystkich wydatków na ochronę zdrowia w naszym kraju. Według szacunków analityków już za trzy lata mają one osiągnąć wartość 79 miliardów złotych.

Ponadto, także Krajowy Plan Odbudowy przewiduje inwestycje o wartości prawie 20 miliardów złotych w unowocześnienie systemu opieki medycznej, w tym również dalszą cyfryzację tego sektora. Wynika z tego, że firmy medyczne mają przed sobą fantastyczne perspektywy rozwoju.

Niestety, ze względu na to, że większość szpitali i klinik jest własnością publiczną, ich zarządzanie często jest zaniedbywane. To natomiast prowadzi do problemów z finansowaniem długów. W rezultacie, jednostki stają się niezdolne do przyciągania najlepszych specjalistów oraz mają problemy z inwestowaniem w nowe technologie mające polepszyć standardy i efektywność leczenia. Partnerstwo między ośrodkami publicznymi a prywatnym inwestorem staje się wobec tego coraz popularniejsze, by móc zapewnić niezbędne środki, choćby na nowe wyposażenie w obszarze diagnostyki obrazowej czy laboratoryjnej. Korzyści są tutaj obopólne – szpital się rozwija, a prywatny inwestor generuje stabilną, satysfakcjonującą stopę zwrotu.

Przyszłość nowych technologii w medycynie rysuje się w jasnych barwach – co do tego nie można mieć nawet cienia wątpliwości. Całodobowa dostępność czy nieustanny wzrost popularności akcesoriów do monitorowania funkcji organizmu (takich jak pulsometry, krokomierze) otwierają przed telemedycyną gigantyczne możliwości. Co więcej, pojawia się coraz więcej firm i startupów produkujących urządzenia, które ułatwiają zapewnienie lepszej opieki medycznej przez Internet.

Już dziś, spełniając zapotrzebowanie w zakresie telemedycyny, rośnie rynek produktów umożliwiających zdalne monitorowanie stanu zdrowia. Według szacunków ekspertów, wartość tego rynku do końca 2027 roku na całym świecie ma wynieść 43 miliardy dolarów. Jego rozwój jest zgodny z najnowszymi trendami, które mają optymalizować działalność placówek medycznych poprzez zapewnienie pacjentom w jak najszerszym zakresie opieki w miejscu zamieszkania oraz interweniowanie tylko w koniecznych sytuacjach. Przewiduje się również, że cały globalny rynek opieki zdrowotnej online będzie rosnąć w tempie 14,5% rok do roku, co oznacza że w 2027 roku może on osiągnąć wartość 230,6 miliarda USD.

Wartość eksportu polskich wyrobów medycznych rośnie w tempie dwucyfrowym i ta dynamika powinna się utrzymać w kolejnych latach. Nasze krajowe produkty stają się coraz bardziej konkurencyjne nie tylko w Europie, ale także na rynkach amerykańskich i azjatyckich. Coraz więcej polskich firm jest zainteresowanych ekspansją na rynki zagraniczne, poszerzając tym samym portfolio dostępnych na polskim rynku wyrobów.

Rynek polskich producentów wyrobów medycznych składa się głównie z małych i średnich firm, które są elastyczne i szybko przystosowują się do zmieniających się potrzeb rynku czy też wymagań i oczekiwań pacjentów. Nie należy jednak zapominać, że mamy też firmy z globalnym doświadczeniem, które osiągnęły już ogromne sukcesy międzynarodowe i od lat eksportują swoje produkty do ponad 90 krajów na całym świecie.

W czołówce polskich produktów eksportowych znajdują się m.in.: meble medyczne, narzędzia chirurgiczne, implanty ortopedyczne, urządzenia ortopedyczne, aparatura elektrodiagnostyczna, sterylizatory medyczne, specjalistyczne opatrunki czy przyrządy i urządzenia okulistyczne.

Polska należy do grona czołowych producentów środków chłonnych w Europie Środkowo-Wschodniej i jest jednym z największych w Europie. do zalet polskich produktów medycznych można zaliczyć wysoką jakość w połączeniu z przystępną ceną, niezawodność, kompatybilność z wyrobami innych producentów oraz elastyczność w podejściu do wymagań klienta.

W dobie pandemii, z oczywistych względów, na największy rozwój mogą liczyć wszelkie rozwiązania z zakresu telemedycyny, umożliwiające leczenie i diagnostykę pacjenta na odległość. Z drugiej strony, pandemia wciąż pokazuje, że firmy reprezentujące sektor wyrobów medycznych muszą na bieżąco reagować na nowe ograniczenia i potrzeby rynku, a także odznaczać się innowacyjnym podejściem. A to znaczy, że trendy na rynku wyrobów medycznych mogą się zmieniać w zależności od sytuacji.

Wpływ koronawirusa na medycynę nie skończy się razem z pandemią. W kolejnych latach branża medyczna koncentrować się będzie na takich trendach, jak starzenie się społeczeństw, aplikacje zdrowotne i fitnessowe, telemedycyna czy wirtualna diagnostyka. Produkty i technologie nielekowe z tych właśnie obszarów znajdą się wysoko na liście wydatków Polaków. W efekcie można spodziewać się wzrostu prywatnych nakładów na ochronę zdrowia, w tym na wyroby medyczne.

Wydatki na zdrowie stanowią ok. 5% całkowitych wydatków gospodarstw domowych i utrzymują się na podobnym poziomie od kilku lat. Największa część wydatków na zdrowie jest przeznaczana na zakup leków – zarówno tych dostępnych na receptę, jak też OTC, czyli produktów wydawanych bez recepty.

Negatywny wpływ każdej kolejnej fali pandemii koronawirusa na społeczeństwo i gospodarkę jest i będzie coraz większy. W związku z tym wydatki Polaków na usługi i produkty niezwiązane bezpośrednio z COVID-19, również te dokonywane w sektorze opieki zdrowotnej, będą stale rosły.

Dynamika cen może się różnić w zależności od konkretnej grupy produktów, ale powszechny wzrost cen surowców, produktów i usług wskazywałby na podobny trend w branży wyrobów medycznych.

Wyroby medyczne to szeroka, różnorodna i niezwykle innowacyjna kategoria produktów, obejmująca 500 000 wyrobów, takich jak przedmioty ortopedyczne i rehabilitacyjne, opatrunki specjalistyczne, implanty, szwy, jak również specjalistyczny sprzęt diagnostyczny.

Ciekawostka tygodnia:

Work-life balance (bilans między pracą a życiem prywatnym) to koncepcja, która odnosi się do równoważenia czasu i wysiłku poświęconego pracy zawodowej z czasem przeznaczonym na życie osobiste, rodzinną i rekreację. To dążenie do harmonijnego pogodzenia wymagań związanych z pracą z potrzebami związanymi z życiem prywatnym. Osiągnięcie odpowiedniego work-life balance jest kluczowe dla zachowania zdrowia psychicznego, fizycznego i społecznego.

Elementy składające się na work-life balance obejmują:

  1. Praca zawodowa: Wymagań związanych z pracą, takich jak czas przebywania w miejscu pracy, obowiązki zawodowe i poziom zaangażowania w pracę.
  2. Życie prywatne: Obejmuje to czas spędzany z rodziną, przyjaciółmi, wypoczynek, hobby i inne czynności związane z życiem poza sferą zawodową.

Zachowanie równowagi między pracą a życiem prywatnym jest istotne dla utrzymania dobrej jakości życia. Osoby, które skupiają się wyłącznie na pracy, mogą doświadczać wypalenia zawodowego, problemów zdrowotnych i trudności w relacjach rodzinnych. Z drugiej strony, ignorowanie obowiązków zawodowych może prowadzić do problemów finansowych i zawodowych.

Istnieje wiele strategii i praktyk, które mogą pomóc w osiągnięciu lepszego work-life balance, takie jak ustalanie klarownych granic między pracą a życiem prywatnym, planowanie czasu wolnego, umiejętne zarządzanie czasem, delegowanie zadań oraz rozwijanie zdolności radzenia sobie ze stresem i presją zawodową. Równowaga ta może być zmienna i zależy od indywidualnych preferencji, celów życiowych oraz zmieniających się okoliczności zawodowych i osobistych.